Portas pechadas

Ese tempo foi investido de diferentes xeitos, pero quizáis o que máis rendemento obtivo foi Lucas Thunderstruck. Digo isto porque a súa análise e estudo do sable láser de Dofuss tivo froitos moi relevantes: Dofuss gardaba un holocrón no interior do mango... un holocrón con todos os seus coñecementos, inquedanzas, pensamentos... o seu Poder.
Tentou obter acceso ás súas comunicacións, pero o seu coñecemento era moi limitado nese aspecto. Tería que seguir o método de ensaio-erro para sacar conclusións e acceder a tanta sabedoría.

Namentres, Latro e Reynolds quedaran citados con Dorch para conseguir disfraces e pases de acceso e identificación. Non foi de estranar que Reynolds voltara antes, pero cando Dorch e Latro levaban xa dúas horas de atraso o grupo temeu por eles. Ao caba apareceu o devaronian con malas novas: Latro Riefen fora detido polos clones e enviado a unha prisión perto de Darinak, a cidade onde aterraran había xa varios días nesta maldita pedra espacial. Que mala sorte.
Latro non podía agardar, así que se prepararon para partir no seu speeder... pero pasasndo antes pola cova dos canóns. As identificacións falsas foron de grande axuda para saír de Hardilak.
Unha vez na cova tentaron de novo atravesar-la porta de seguridade, sen éxito. É máis, os burdos intentos por abri-la porta desembocaron nunha resposta armada: a porta defendeuse cun bláster pesado. Pero o curiosos foi que un holograma do propio Dofuss advertía que só un jedi podería cruzar esa porta. Cando alguén se achegaba demasiado era atacado, pero non polo bláster pesado, senon por un lixeiro rifle bláster que pouco dano facía... non tiña nin pés nin cabeza. E iso foi o que tiveron que usar para reslver ese puzle: se Lucas era que de reflectir o raio e impactar no pulsador de apertura, a porta abriríase. Realmente outro que non fose un jedi cun sable láser o tería moi difícil.

Unha vez aberta a porta atoparon o incrible: a nave oculta de Harlek Dofuss. Tratábase dun cargueiro lixeiro en bo estado pola valoración preliminar de Juno. Dende a súa chegada Dofuss non fixera máis uso dela que coma lugar onde relaxarse e afastarse de todo. A nave tiña unha saída propia oculta nun lateral da parede do canón. Estaba perfectamente agochada.
A nave contaba con enerxía como para facer unha viaxe de volta aos mundos do núcleo. Coas identidades falsas coas que contaban deseñaron un plan de rescate para Latro.

Descubrimentos curiosos

Co speeder inutilizado non poderían ir moi lonxe, pero habería que tentalo. Tomaron canto puideron o maleteiro, pero non pasaba de chuvasqueiros e algo de provisións.

A ruta cara as granxas, a uns 8-10 clicks, tiña dous camiños: por un cruzaban unha zona ampla de canóns, mentres que a outra arredeaba eses canón pola dereita, duplicando ou se cadra triplicando o tempo de marcha. Era unha dúbida sinxela de resolver: os canóns parecían perigosos, pero máis perigosa era a choiva aceda que podería matalos en segundos. Forzaron a marcha en dirección aos canóns.

Tardaron un par de horas en chegar alí, e non detectaron sinais de que os seguiran, seguramente pola enorme tormenta de area que se achegaba cara eles. Viña directamente dende a zona do Templo de Dofus, así que H'aoul e as súas tropas (e quen sabe se os soldados zeldaritas) estarían aló atrapados.

Pero a tormenta achegábase con forza, así que decidiron atopar acubillo nos canóns. A fortuna brindoulles desta volta unha saída, e atoparon unha cova profunda ao abeiro de varias paredes altas, perfecta como refuxio temporal.

Pero a cova resultou ser máis do agardado. Os 10 metros de túnel dende a entrada daban a unha sá con "columnas" e dúas saídas máis. A primeira que exploraron avanzaba durante varios centos de metros en continuo ascenso, até chegar ao cumio do canón. O outro descendía un curto treito até un pasillo liso que daba a unha porta de seguridade. Só un detector táctil do tamaño dunha man acompañaba a tan incrible encontro. Non conseguiron abrila, nin forzando nin disparando contra ela. Esta última reacción fixo que se activase un canón bláster que asomou dunha trampiña. Unha voz ameazante aconsellaba non probar tal táctica de novo.

O grupo decidíu descansar unhas horas na cova, e logo de comprobar que a tormenta amainaba partiron en dirección ás granxas.

Despois dun paseo dun par de horas onde o clima foi benigno chegaron a unha granxa que parecía deshabitada. Despois dunha cautelosa inspección comprobaron que os propietarios estaban mortos (rifles bláster, deduciron os expertos). Talvez morreran sen motivo, pois estaba claro que a quen buscaban era ao noso grupo. Na granxa non había nada de valor, agás un speeder que parecía en bo estado. Pero non se fiaron: Juno procedeu a unha inspección a fondo. Foi daquela cando detectou unha granada termal instalada no arranque do vehículo. Non sen dificultade, e botándose unha man, Juno e Reynolds conseguiron desactiva-lo dispositivo e poñer en marcha o speeder, poñendo rumbo á cidade de Hardilak, un lugar perigoso e escuro.

Sabían que Hardilak era un pequeno espacio-porto adicado principalmente ao estraperlo e que moitos alieníxenas residían alí, sobre todo porque os zeldaritas eran certamente xenófobos, e Hardilak non era un lugar frecuentado polas autoridades de Zeldaris: un sitio perfecto para Juno, Latro, Lucas e Reynolds, ao que chegaron rapidamente subidos no speeder que tomaron prestado da granxa.

Unha vez neste lugar, víronse obrigados a ocultarse da vista: Hardilak estaba tomado por clones, e Darth H'aoul don andaría lonxe. O porto estaba vixiado, así que buscaron axuda na vila. Unha cantina, como non, foi o sitio onde buscaron respostas e solucións.

A cantina pertencía a unha explosiva twi'lek chamada Darsla,que non tiña tempo para críos, como fixo notar a Reynolds. Alí coñeceron a Dorch, un devaronian experto no xogo de cartas pazaak.

Polo visto Dorch tiña varias naves ao seu dispor, e podería vender algunha ao grupo. Obviamente isto era imposible, xa que non tiñan cartos nin acceso ás súas contas correntes da República (Zeldaris estaba demasiado afastado para que tiveran valor algún). Pero así que falaron máis en profundidade Dorch víu que o grupo coñecía ao mestre Harlek Dofuss. As novas que traían sobre a morte de Dofuss e a destrucción do Templo eran terribles, e Dorch valorou a súa sinceridade ocultándoos nun cargueiro nas aforas de Hardilak. Este cargueiro tiña enerxía pero carecía de motores nin de armas: era só un escondrixo.

E tiveron que estar alí agochados durante varios días.

Ao encontro do Jedi

A chegada ao planeta foi peor do agardado: unha batería iónica desarmou as pantallas da nave na que os nosos heroes viaxaban. Rapidamente, Juno correu a axudar na ponte de mando, mentres que o resto dos protagonistas se agarraban onde podían. Non tardou en chegar Latro, o burócrata, e ao ver ao desesperado capitán non puido por menos preguntar polo ocorrido: pantallas deflectoras voladas e os sensores detectaban dúas baterías lásers nalgures no chan cargándose e apuntando cara eles. Baixo a súa responsabilidade, Latro ordeou a destrución desas baterías.

Libres de perigo, a corveta aterrou en Darinak, o espacioporto principal de Zeldaris. Cando pediron explicacións sobre o ocorrido foron indormados de que dende Darinak non se producira ningún ataque e que, polo dagora, a nave quedaría bloqueada. Só catro tripulantes baixarían e respostarían ás acusacións de ataque sen provocación.

Latro, o burócrata de maior rango elixeu a Reynolds como gardaespaldas, a Juno para valorar calquer posible sabotaxe sobre mecánica e tecnoloxía e a Shergath H'aoul o mestre jedi para mediar. Shergath non víu a utilidade do asunto, e prefireu que fose o seu novo padawan, Lucas, quen fose a mediar ("tómao coma un exercicio de adestramento, xoven aprendiz").

Foron conducidos polos zeldaritas (unha raza de aspecto humano, só que moi delgados), por uns túneles transparente cara unha edificación cupulada (como case todas as de Zeldaris). O ceo que se vislumbraba estaba totalmente cuberto de nubes amarelas, e todo arredor da grande cidade era deserto de pedra.

Foron informados por un capitán do exército de que eran sospeitosos do ataque, e que deseguido se formaría unha investigación. Os nosos heroes pediron poder formar parte desa investigación para poder demostrar a súa inocencia, e os zeldaritas o viron xusto. Despois de xantar, saíron cun destacamento de soldados de Zeldaris nun speeder acorazado en dirección ao lugar do ataque: unhas baterías láser a uns kilómetros de Darinak. O capitán informóunos de que era imposible acusar aos zeldaritas: nesa zona nunca houbera canóns de ións, e as baterías láser levaban anos inutilizadas. Unha vez alí atoparon probas esclarecedoras que mesmo o capitán zeldarita non puido ignorar: pegadas de botas perto dos restos das baterías que amosaban que alí, había moi pouco, se instalara un canón de ións portatil. Tamén atoparon entre os cascallos dos láser unhas baterías de potencia, que ben podían entenderse nos sensores coma que se lle estaba dando enerxía aos canóns. Con estas probas, comezaron a seguir as pegadas de botas co speeder, pero foron subitamente atacados e o speeder quedou feito anacos. O golpe do impacto foi temendo, e só Reynolds quedou enteiro como para desenganchar dos cintos de seguridade a tódolos seus compañeiros. Os zeldaritas estaban mortos, debido sen dúbida á súa constitución inferior. A radio non funcionaba, pero entre o ruído que se escoitaba despois de informar á base de Darinak do ataque só puideron entender "Coi.. a..do...to..e..ta"... Sería "Coidado, tormenta"? Unha das terribles tormentas de ácido de Zeldaris? Habería que moverse con xeito. Recolleron as armas que puideron e viron ao lonxe unha serie de pequenas construcións cupuladas, algo parecido a unha granxa. A todo correr avanzaron cara alí. De camiño foron sorprendidos polo trebón ácido, e case sucumben ao cansazo e ás queimaduras, pero por sorte chegaron a tempo ao adro do que parecía, agora de cerca, un templo con choupanas cupuladas darredor. A choiva non era quen de caer onde eles estaban, xa que ese "templo" xeraba un campo de forza deflector. Alí deulles a benvida un mozo que dixo que ía chamar ao mestre. De alí a pouco apareceu Harlek Dofus, o mestre jedi de Potentium que Lucas e o seu propio mestre viñan a buscar.

Dofus mostrouse amable e comprensivo. Curounos a todos e alimentounos e conversou con eles animadamente,e con Lucas mesmo comentou os aspectos da Forza que el entendía coma importantes. Antes fora un jedi en Coruscant. Non parecía o perigoso herexe que o Consello Jedi pensaba. Lucas faloulle de que era padawan de Shergath H'aoul, e Dofus deu mostras que que o coñecía, pero que non gardaba bo recordo del.

Namentres pensaban un plan para voltar a Darinak, o templo foi atacado por soldados. Eran soldados estranos, non zeldaritas. Estes eran fortes e grandes, e estaban moi ben adestrados. Xunto con eles viñan Shergath H'aoul e Otter Rim. Atacando de xeito brutal, moitos dos alumnos de Dofus caeron loitando, mentres Latro, Reynolds e Juno se cubrían e devolvían o fogo dende unha das pequenas choupanas. Shergath e Rim foron directos ao Templo, e Lucas, oculto, entrou detrás deles. Lucas veu o que sería o derradeiro encontro entre Harlek Dofus e Shergath H'aoul. Despois de intercambiar unhas palabras que Lucas non chegou a entender de todo, comezaron a falar os sabres láser: o do mestre H'aoul era agora vermello. De detrás dunha columna, Otter Rim, tamén cun sabre láser vermello, aparecéuselle a Lucas... "Ola, compañeiro... ti e-la proba final para a miña traslación completa: prepárate a morrer". Lucas, co seu sabre azul, defendeuse coma puido dos ataques de Rim, máis experiementado, pero máis feble na Forza pola súa codicia e envexa: Lucas, sacando enerxías do seu interior, conseguíu desarmalo e matalo cun hábil movemento. Xusto nese intre, unha granada rebotada dende o exterior derrubaba parte do templo sobre H'aoul e Dofus. Namentres o primeiro quedaba sepultado entre os cascallos, Dofus, moribundo, chamaba a Lucas. Estaba aplastado de cintura para abaixo, e a piques de morrer... "Colle a miña espada, que nunca a teña H'aoul. E agora mátame". Lucas discutíu e tentou convencelo, pero os cascallos baixo os cales estaba o seu antigo mestre comezaron a moverse, e nun rápido e misericordioso movemento, matou a Dofus e colleu o seu sabre.

Namentres, fóra, Juno e Latro disparaban sen parar sobre os soldados, e Reynolds conseguía poñer en funcionamento un speeder. Montado nel tentou atropelar aos inimigos mentres disparaba sobre eles o seu bláster. Lucas conseguíu fuxir do edificio derruído e Reynolds xuntou ao grupo e fuxíu soportando os disparos dos "clones". Xusto cando fuxían, novas tropas (zeldaritas polo seu aspecto) entraban en escena.

O grupo, co seu speeder moi danado, víuse obrigado a deterse varios quilómetros dentro do deserto, á mercede do sempre letal clima de zeldaris.

Viaxe accidentada

O ataque foi leve e coa axuda dun burócrata armado até os dentes, dun padawan e dun mercenario con problemas á hora de usar as granadas, durou pouco. O curioso era o incrible parecido entre todos os piratas asaltantes, coma se todos fosen irmáns xemelgos...

A mecánico foi de inestimable utilidade para reparar as pantallas da nave, así como para arranxar o hiperimpulsor, que resultou estar saboteado. Isto fixo a Juno, a mecánico, lembrar como foi que rematou nesta nave: un flashback de cando a súa familia foi traizoada por un empregado do seu taller. A piques de que o seu irmán pequeno gañara o campionato de vaíñas en Tatooine, Jabba considerou oportuno manipular os resultados para o seu beneficio... pero non contaba coa constancia dunha familia que loitaría até a fin. Despois de matar ao traidor e de descubrir que era un home dos Hutt, Juno foi perseguida pola "autoridade" policial, ocultándose tras identidades falsas e rematando como limpa-aceites nunha corveta coreliana da república en Coruscant.

De volta na nave, descubriron que a sabotaxe fora debida a un mecánico que non lembraba nada, pero que sabía no seu interior que algo tiña que ver... Pode ser que alguén familiarizado no uso da Forza ande detrás da sabotaxe? Pero na nave só están Shergath H'aoul e os seus dous padawan!

Episodio I: A Ameaza Patente

Nun claro día en Coruscant unha corveta coreliana disponse a despegar.

Ordes chegadas dende o Senado indicaban que unha viaxe ao planeta Zeldaris (perto das rexións descoñecidas, alén do sector Farlax) era necesaria. Os separatistas tentaban desestabilizar todos os mundos da República. Só a inesperada aparición do exército Clon equilibrou de novo a loita. Zeldaris, un mundo neutral até agora, é outra peza máis do xogo que hai que poñer en movemento, xa para que se decida por un bando ou o outro.

Nesta nave poderemos atopar, entre outros moitos individuos, a unha mecánica, un burócrata e un "home para todo", cada un deles cun escuro pasado.

A mecánica, o burócrata e, abaixo,
un recén chegado "home para todo"... que obxectivos os unen?

Tamén suben tres jedi. Bueno, un jedi con dous padawan (un deles especialmente novo), cousa difícil de ver, pero nestes días de inestabilidade todo é posible.

Cada unhas destas persoaxes ten un obxectivo nesta viaxe, xa persoal, xa con respecto á República, xa baixo a dirección do Consello Jedi.

Pouco se sabe de Zeldaris, aparte de que é un planeta independente, que o seu goberno humano aínda non se posicionou na guerra e que pode ser un poderoso aliado. Pero tamén contan que un jedi hai tempo desaparecido acaba de deixarse ver por Zeldaris, que está construindo unha academia e que este mestre non distingue o Lado da Luz do Lado Escuro, transmitindo aos seus alumnos a doutrina Potentium...
É por isto que o mestre jedi Shergath H'aoul, na compaña do seu padawan Utter Rim e dun segundo padawan asignado polo Consello Jedi, debe ir e valorar a ameaza que pode supoñer Zeldaris.

Coma sempre, todo se complicou antes de tempo. Poucas horas despois da saída dende Coruscant, a nave perte potencia e sae do hiperespacio, sendo de súpeto atacada por... piratas!? Non é demasiada coincidencia?

Star Wars

Por suposto, sistema d6 de West End Games. O clásico. Rexeita imitacións.
Inicio de Campaña durante a guerra entre a República Galáctica e a Confederación de Sistemas Independentes. E que a Forza estea con nós.

Midnight: Fin de Campaña

Ben, xa rematou.

Cun final de festa epiquísimo, onde o máster saltou porriba da ambientación todo o que quixo e máis, os nosos heroes foron quen de dar senso aos posibles usos da Máscara de Indra-Har e atoparon ao nexo humano que era Kayla Norfall. Gracias a diversas aventuras, conseguiron chegar no momento en que o último continxente da frota Norfall, dos Derradeiro Rei Dornita e dos elfos se dispuñan a atacar Chandering.
A Máscara, colocada á forza na cabeza do nexo vivinte Kayla, conseguíu abrir un portal cara o Ceo, de onde descenderon varios deuses, que se encarnaron (que se saiba) en John Tamburlein, Lander, Rowan e Alucard. A loita con Zardryx e Jahzir foi tremenda, e o avatar Kayla-Indra tentou manter os portais abertos, pero só o conseguiu en parte. Chandering se tornou unha burbuxa estanca chea de inimigos onde os protagonistas estaban pechados. Só unha pequena rotura creada por Kayla permitía fuxir. Foi entón cando todos obrigaron a Rowan, o bardo, a saír liscando, porque só a súa voz sería quen de relatar tales fazañas. O resto (Alucard, Lander e John) cubriron a súa saída e reteron aos malvados dentro da esfera de poder. Dende fóra, Rowan recolleu a burbuxa onde case todo o Mal estaba pechado e xurou liberar aos seus amigos.