A ruta cara as granxas, a uns 8-10 clicks, tiña dous camiños: por un cruzaban unha zona ampla de canóns, mentres que a outra arredeaba eses canón pola dereita, duplicando ou se cadra triplicando o tempo de marcha. Era unha dúbida sinxela de resolver: os canóns parecían perigosos, pero máis perigosa era a choiva aceda que podería matalos en segundos. Forzaron a marcha en dirección aos canóns.
Tardaron un par de horas en chegar alí, e non detectaron sinais de que os seguiran, seguramente pola enorme tormenta de area que se achegaba cara eles. Viña directamente dende a zona do Templo de Dofus, así que H'aoul e as súas tropas (e quen sabe se os soldados zeldaritas) estarían aló atrapados.
Pero a tormenta achegábase con forza, así que decidiron atopar acubillo nos canóns. A fortuna brindoulles desta volta unha saída, e atoparon unha cova profunda ao abeiro de varias paredes altas, perfecta como refuxio temporal.
Pero a cova resultou ser máis do agardado. Os 10 metros de túnel dende a entrada daban a unha sá con "columnas" e dúas saídas máis. A primeira que exploraron avanzaba durante varios centos de metros en continuo ascenso, até chegar ao cumio do canón. O outro descendía un curto treito até un pasillo liso que daba a unha porta de seguridade. Só un detector táctil do tamaño dunha man acompañaba a tan incrible encontro. Non conseguiron abrila, nin forzando nin disparando contra ela. Esta última reacción fixo que se activase un canón bláster que asomou dunha trampiña. Unha voz ameazante aconsellaba non probar tal táctica de novo.
O grupo decidíu descansar unhas horas na cova, e logo de comprobar que a tormenta amainaba partiron en dirección ás granxas.
Despois dun paseo dun par de horas onde o clima foi benigno chegaron a unha granxa que parecía deshabitada. Despois dunha cautelosa inspección comprobaron que os propietarios estaban mortos (rifles bláster, deduciron os expertos). Talvez morreran sen motivo, pois estaba claro que a quen buscaban era ao noso grupo. Na granxa non había nada de valor, agás un speeder que parecía en bo estado. Pero non se fiaron: Juno procedeu a unha inspección a fondo. Foi daquela cando detectou unha granada termal instalada no arranque do vehículo. Non sen dificultade, e botándose unha man, Juno e Reynolds conseguiron desactiva-lo dispositivo e poñer en marcha o speeder, poñendo rumbo á cidade de Hardilak, un lugar perigoso e escuro.
Sabían que Hardilak era un pequeno espacio-porto adicado principalmente ao estraperlo e que moitos alieníxenas residían alí, sobre todo porque os zeldaritas eran certamente xenófobos, e Hardilak non era un lugar frecuentado polas autoridades de Zeldaris: un sitio perfecto para Juno, Latro, Lucas e Reynolds, ao que chegaron rapidamente subidos no speeder que tomaron prestado da granxa.
Unha vez neste lugar, víronse obrigados a ocultarse da vista: Hardilak estaba tomado por clones, e Darth H'aoul don andaría lonxe. O porto estaba vixiado, así que buscaron axuda na vila. Unha cantina, como non, foi o sitio onde buscaron respostas e solucións.
A cantina pertencía a unha explosiva twi'lek chamada Darsla,que non tiña tempo para críos, como fixo notar a Reynolds. Alí coñeceron a Dorch, un devaronian experto no xogo de cartas pazaak.
E tiveron que estar alí agochados durante varios días.
Nenhum comentário:
Postar um comentário